diumenge, 28 de setembre del 2008

CANÇONS DE LA MEVA VIDA IV

7.Laura no está

Laura no está
Laura se fue
Laura se escapa de mi vida
y tú que si estás,
preguntas porqué
la amo a pesar de las heridas
lo ocupa todo su recuerdo
no consigo olvidar el peso de su cuerpo

Laura no está
eso lo sé
y no la encontraré en tu piel

Es enfermizo,
sabes que no quisiera
besarte a ti pensando en ella

Esta noche inventaré una tregua
ya no quiero pensar más
contigo olvidaré su ausencia

Y si te como a besos,
tal vez la noche sea más corta, no lo sé
yo solo no me basto,
quédate y lléname su espacio,
quédate, quédate

Laura se fue,
no dijo adiós
dejando rota mi pasión,
Laura quizá ya me olvidó
y otro rozó su corazón

Y yo sólo sé decir su nombre
no recuerdo ni siquiera el mío
quién me abrigará este frío

Y si te como a besos,
tal vez la noche sea más corta,
no lo sé yo sólo no me basto, quédate
y lléname su espacio,
quédate, quédate

Puede ser difícil para ti
pero no puedo olvidarla
creo que es lógico,
por más que yo intente escaparme
ella está...

Unas horas jugaré a quererte
pero cuando vuelva a amanecer
me perderás para siempre
y si te como a besos sabrás
lo mucho que me duele este dolor
no encontraré en tu abrazo el sabor
de los sueños que Laura me robó

Si me enredo en tu cuerpo sabrás
que sólo Laura es dueña de mi amor
no encontraré en tu abrazo el sabor
de los besos que Laura me robó me robó.

(Nek)

8.Same Mistake (traduida)

Dono voltes al meu llit,
I una vegada més m’és impossible dormir
Vaig fins la porta i surto al carrer,
Miro les estrelles sota els meus peus,
Mentre recordo en el que hem vaig equivocar...

Així, allà vaig:
Hola, Hola!
Aquí no hi ha cap lloc al que vulgui anar,
La meva ment està nuvolada,
I el meu cor és fort, no és deixa mostrar
He perdut la cançó que hem tornava boig

Així, allà vaig (així que marxo d’aquí)
Uuuuuuuuuuuh

Hi ha molts homes preparats per lluitar,
I al final de la nit va venir un
Va dir “Has vist el meu enemic?”
Deia que s’assemblava a mi
I llavors em vaig preparar per tallar-me a mi mateix...

Així, allà vaig (així que marxo d’aquí)
Uuuuuuuuuuuh

No estic cantant per una segona oportunitat,
Estic cridant fins a més no poder
Dóna’m una raó i no una elecció
Per que simplement fallaré de nou en el mateix error
Uuuuuuuuuuuh

I potser algun dia ens trobarem
I potser conversarem enlloc de només parlar
No compris promeses,
Per que no hi ha promesa que em guardi
La meva personalitat em porta problemes

Així, allà vaig (així que marxo d’aquí)
Uuuuuuuuuuuh

No estic cantant per una segona oportunitat,
Estic cridant fins a més no poder
Dóna’m una raó i no una elecció
Per que simplement fallaré de nou en el mateix error
Uuuuuuuuuuuh

Dono voltes al meu llit,
I una vegada més m’és impossible dormir
Vaig fins la porta i surto al carrer,
Miro les estrelles,
Miro les estrelles caient
I em pregunto quan va ser que em vaig equivocar

(James Blunt)

dimecres, 24 de setembre del 2008

CANÇONS DE LA MEVA VIDA III

5.Goodbye my lover (subtitulada)

¿Te decepcioné o te deje derrumbar?
¿Debo sentirme culpable o dejarme juzgar?

Porque ví el final antes que querer empezar
Sí, te vi encegada y supe que iba a ganar

Así que tomé lo que es mío
Por lo eternamente justo
Tomé tu alma al anochecer

Y tal vez haya acabado
Pero no quiero que termine aquí
Estaré ahí para ti sino te importa

Tocaste mi alma y mi corazón
Cambiaste mi vida y todas mis metas
El amor es ciego y eso lo supe
Cuando mi corazón se encegó por ti

Besé tus labios y te arrope
Compartí tus sueños y tu cama también
Reconozco tu aroma, te conozco bien
Me había vuelto adicto a ti

Adiós mi amor
Adiós amiga
Has sido la única
Has sido la única para mi

Soy un soñador
Pero al despertar
No puedes quebrar mi espíritu,
Son mis sueños los que te llevas

Y en cada cosa que hagas
Recuérdame
Recuerdanos y todo lo que solíamos ser

Te vi llorar y sonreír
Por largos ratos te veía dormir
Quería ser padre de tus hijos
Esperaba pasar mi vida contigo

Conozco tus miedos y tú los míos también
Tuvimos nuestras dudas pero ahora estamos bien
Y te amo, juro que es verdad…
No puedo vivir si tú no estás

Adiós mi amor
Adiós amiga
Has sido la única
Has sido la única para mi

Y aún sujeto tu mano
Con la mía, en la mía al dormir
Y soportaré mi alma
En el momento en que me arrodille ante ti

Adiós mi amor
Adiós amiga
Has sido la única
Has sido la única para mi

Estoy tan hundido nena,
Estoy tan hundido…

(James Blunt)

6.Ana

Ana, es tan corta la vida,
y son tantas despedidas
llenas de promesas vanas.

Ana, ¿qué será de nosotros
cuando caigamos y otros
ocupen nuestro lugar?

Ana, ¿dónde será la batalla
próxima en que perdamos
la guerra contra la soledad?

Ana, volverás a escuchar
las piedras que contra
tu ventana lanzó la felicidad.
Lanzó la felicidad.

Ana, es tan corta la vida,
quizás me vuelva mentira
y no te conozca mañana.

Ana, cuando te esconda un abrazo
recuerda entonces el año
en que forjamos la paz.

Ana, quizás me marche y no vuelva,
quizás me muera y no tengas
que maldecirme jamás.

Ana, te veo y me declaro culpable
de desear tu presencia
más que desear la paz.

Ana, ¿qué hago yo con mis canciones,
con el manojo de escarcha,
con mis ganas de matar?

Ana, ¿qué hago yo con las montañas
de papeles que he firmado
jurando morir o amar?
Jurando morir o amar.

Ana...

(Ismael Serrano)

dilluns, 22 de setembre del 2008

CANÇONS DE LA MEVA VIDA II

3.Tantas cosas

Si te vas,
los árboles del parque seguirán creciendo,
pasará este otoño.

Se unirán dos nuevas soledades,
se dirán mentiras,
seguiremos locos.
En el Metro sonreirás dormida camino de clase
y yo como siempre quizás llegué tarde.
Seguiré cerrando bares y recuerdos.
No aprenderé nunca a retirarme a tiempo.
Dormiré en la calle, besaré otros fuegos.

La ciudad en tu ausencia seguirá creciendo,
devorando vidas, haciéndolas humo.
Otros cumplirán los planes que trazamos, que no terminamos,
haciéndolos suyos.

Seguirás llorando en algunos cines,
olvidando todo aquello que aprendiste.
Nacerán mil niños y nuevas canciones, y quizás alguno,
quizás, lleve tu nombre.
Nuevos simulacros, nuevas confesiones.

Si te vas,
los árboles del parque seguirán muriendo
y también mi fe.

Seguiré olvidándome las llaves al salir de casa,
y quizá en tu piel haya quien esconda allí su cansancio,
todos sus temores, o quizás sus labios.

Tantas, tantas cosas seguirán pasando,
que quizás las cosas no nos cambien tanto.
Tantas, tantas cosas.
Pero si te vas, estos días serán
esa sucia y vacía franja de playa
que queda cuando tú te has ido, cuando el mar se aleja y la marea baja.
Yo estaré cansado y quizá más viejo,
maldiciendo estos días muertos.

Tantas, tantas cosas seguirán pasando,
que quizás las cosas no nos cambien tanto.
Tantas, tantas cosas.

(Ismael Serrano)


4.La ciudad parece un mundo

La ciudad me mira con tus ojos,
las calles llenas de cansancio.
Esperando una nueva batalla,
todo sigue igual, como lo dejamos.
Un mar de otoño se muere en la acera,
la soledad me espera fuera.
Los parques abrigan oscuros
a niños sedientos de nostalgia.
Se mienten, se abrazan desnudos,
lloran y el sexo les abrasa.
Yo también dije esas mentiras.
Hoy no me pidas que las repita.

La ciudad parece un mundo
cuando se ama a un habitante
y hoy la ciudad nos enseña
que no soy ni seré tu mejor amante.

La ciudad parece un mundo
cuando se ama a un habitante
y hoy la ciudad nos enseña
que no somos ni seremos nunca los de antes.
De noche las camareras,
que ignoran mi existencia,
a las que amo,
me sirven una cerveza
y alardean de los hombres que han devorado.
Malditas todas las mujeres que me han herido,
que me han negado.

Regreso a todos los lugares en los que te amé
loco y borracho,
el oscuro bar donde yo te convencí
de que mentir no era tan malo.
"No pienses en él esta noche
y dime que me amas, que él no te oye".

La ciudad parece un mundo
cuando se ama a un habitante
y hoy la ciudad nos enseña
que no soy ni seré tu mejor amante.

La ciudad parece un mundo
cuando se ama a un habitante
y hoy la ciudad nos enseña
que no somos ni seremos nunca los de antes.

(Ismael Serrano)

dissabte, 20 de setembre del 2008

CANÇONS DE LA MEVA VIDA

Actualment porto un cd de popurri al meu discman que m'acompanya allà on vaig. El vaig crear amb totes aquelles cançons que avui per avui retraten una mica la meva vida i els sentiments del meu cor. Quan camino de nit entre els carrers cansats de melancolia o quan vaig al metro acompanyat de rutina és el meu millor company, i sovint tímides i sinceres llàgrimes em rellisquen galta avall. A partir d'ara aniré penjant, per ordre i de dos en dos, les cançons que componen el disc. Llegiu-les, diuen grans veritats de la vida ;)

1.Vine del Norte

Vine del norte buscando una canción y una cruz,
y allí se cruzó un cometa, y en su estela estabas tú.
En Madrid seguiría lloviendo, triste como lo dejé,
y en Santiago con tus luces y su noviembre me quemé.
Y fue después de un concierto, una noche en tu universidad,

allí te encontré de nuevo, "Hoy te invito a carretear".
"Acepto gustoso tu oferta, sólo con una condición:
que no se acabe esta noche y que no me enamore yo".

Andando por La Alameda, tú me empezaste a contar causas, azares y luchas,
en estos días y al pasar por delante de La Moneda, tú tarareaste a Jara.
Me miraste, "Así tan duro, tienes un aire a guevara".
Y entramos en un bareto, y allí alguien cantaba a Fito.

"A este paso me enamoro, sólo me falta otro pisco".
"Déjate de historias, súbete ahí, y cántame una de Silvio".
"Sólo si me das un beso", y todos cantaron conmigo.
Salimos del bar borrachos, agarrados de la mano,

y en la calle como siempre jodiendo andaban los pacos.
Tú les gritaste "¡Asesinos!", y los dos echamos a correr.
Tú reías, y en tu risa yo me veía caer.
Pero, "¿Dónde has estado este tiempo? Se hace tarde, vete a casa",

y en tu abrazo a lo lejos, creí oír a los Parra, cantando para nosotros.
Será mejor que me vaya. Ahí quedé, solo, gritando, sin ti, "Te recuerdo, Amanda".
"Te recuerdo, Amanda".


Al tiempo llegué a mi norte, con una canción y una cruz,
con la estela de un cometa, con tu mentira y con tu luz.
En Madrid seguía lloviendo, tal y como lo dejé,
y en Santiago tantas cosas, hoy me muero por volver.
Hoy me muero por volver.


(Ismael Serrano)

2.Recuerdo

Me levanto temprano, moribundo.

Perezoso resucito, bienvenido al mundo.
Con noticias asesinas me tomo el desayuno.

Camino del trabajo, en el metro,
aburrido vigilo las caras de los viajeros,
compañeros en la rutina y en los bostezos.

Y en el asiento de enfrente,

un rostro de repente,
claro ilumina el vagón.

Esos gestos traen recuerdos de otros paisajes,
otros tiempos, en los que una suerte mejor me conoció.

No me atrevo a decir nada, no estoy seguro,
aunque esos ojos, sin duda, son los suyos,
más cargados de nostalgia, quizás más oscuros.

Pero creo que eres tú y estás casi igual,
tan hermosa como entonces, quizás más.
Sigues pareciendo la chica más triste de la ciudad.

Cuánto tiempo ha pasado desde los primeros errores,
del interrogante en tu mirada.
La ciudad gritaba y maldecía nuestros nombres, jóvenes promesas, no, no teníamos nada.

Dejando en los portales los ecos de tus susurros,
buscando cualquier rincón sin luz.
"Agárrate de mi mano, que tengo miedo del futuro",
y detrás de cada huida estabas tú, estabas tú.

En las noches vacías en que regreso solo y malherido,
todavía me arrepiento de haberte arrojado tan lejos de mi cuerpo.

Y ahora que te encuentro,
veo que aún arde la llama que encendiste.
Nunca, nunca es tarde para nacer de nuevo, para amarte.

Debo decirte algo antes de que te bajes de este sucio vagón y quede muerto,
mirarte a los ojos, y tal vez recordarte,
que antes de rendirnos fuimos eternos.

Me levanto decidido y me acerco a ti,
y algo en mi pecho se tensa, se rompe.
"¿Cómo estás? Cuánto tiempo, ¿te acuerdas de mí?"
Y una sonrisa tímida responde:
"Perdone, pero creo que se ha equivocado".

"Disculpe, señorita, me recuerda tanto a una mujer
que conocí hace ya algunos años".

Más viejo y más cansado vuelvo a mi asiento,
aburrido vigilo las caras de los viajeros,
compañeros en la rutina y en los bostezos.

(Ismael Serrano)

divendres, 19 de setembre del 2008

¿Alguna vez os habéis sentido tan felices que habéis pensado que jamás os sentirías tan felices?

Passejant pel món dels fotologs he trobat una autèntica perla, un fotolog on el seu propietari penja frases de pel·lícules!!!! La idea em sembla brillant i només amb un cop d'ull ràpid pots trobar grans veritats de la vida. Així, penjo aquí al blog una frase que m'ha arribat al cor ja que he experimentat allò que diu. La peli en si no l'he vist tot i que quan la van estrenar ja em va cridar molt l'atenció...

Ahí va!!!

"¿Alguna vez os habéis sentido tan felices, tan tan felices, que habéis pensado que jamás os sentirías tan felices?
¿Vuestra vida ha llegado a una perfección tal, que quizá no vale la pena buscar más? Yo si encontré esa felicidad, fue junto a Cristina, durante aquel amanecer que giraba y olía a detergente.
¿Alguna vez os habéis sentido tan felices, tan tan felices, que ya no vale la pena vivir más?"

Tu vida en 65'; 2006

dimarts, 9 de setembre del 2008

FELICITATS!!!


Felicitats per aquests 27 anys tan ben portats


Felicitats per saber nadar en mars obscurs i traidors


Felicitats per ser tan bona germana i estar sempre allà (o aquí)


Felicitats i... moltes gràcies

divendres, 5 de setembre del 2008

INVENTANT DE NOU UN FUTUR; REDIBUIXANT EL DEMÀ


Dies d'absència bloggera... La meva vida ha estat recentment revolcada per una d'aquelles sorpreses que té aquest món que gira i no para; una d'aquelles sorpreses que ni en la imaginació més perturbada hagués pogut tenir-hi lloc; una d'aquelles sorpreses que et fan veure com eres d'afortunat només uns instants abans de la sorpresa...

Així doncs, fa uns dies que em costa refer el meu futur, em costa tornar a pensar en singular i no poder despossitar en aquells llavis tot l'enyor que carrego a l'esquena. Respiro sense ser capaç de trobar la calma ni un somriure interior que em faci somiar amb un demà... Pels carrers carregats de nit i solitud, vaig escoltant cançons que narren cada un dels meus mals: "Goodbye my lover", "Yesterday", "Lo ves", "Recuerdo", "Tantas cosas", "Ana", "La ciudad parece un mundo"...

Però avui vull tornar a emprar el blog i dir que vull intentar seguir endevant intentant fer més portable aquest dolor. Avui vull seguir endevant per totes aquelles persones que estan amb mi i volen veure'm somriure; per totes aquelles que treuen forces d'on no n'hi ha per dir-me paraules d'ànim. Vull donar un sinceríssim gràcies a totes aquelles persones que estan fent que avui no estigui enfonsat en un llit etern, sense sortida, perque em diuen que toca caminar.
Des d'aquest blog, a tots els que m'heu demostrat que és realment estimar, que és realment estar allà, MOLTES GRÀCIES!!!